miércoles, 28 de noviembre de 2012

A BEIRA DO MEU MAR, DEIXÉIME, TODA



Non é o mesmo dicir pájaro que paxaro
cando estamos lonxe da casa. Non é o mesmo.
Nin ista lúa é aquela que, aínda, dentro de min,
debúllase nunha redondeza de luz.

Loito é o exilio das miñas rúas,
E, o meu ceo,
non é o cielo que ocupa deste xeito mentireiro o firmamento.

Enriba min, xoga cruel a distancia con o corazón
como si fora pan manso e quente,
dándole voltas na man.
(Ata o pan semella rancio na lexanía).

Voy fora de casa e non é o mesmo.
Nin a auga, nin a chuvia, nin a noite. Non e o mesmo.
Un canto noutra lingua baleira enráizase
e non podo dicir entón na miña voz, verdade.

Recende para min unha rosa que non é ista que cheiro.
Polo vento o laureiro trae loanza do meu horto.

Nen sequera sinto latir a alma dos nosos mortos baixo terra,
falándome muíño.
A beira do meu mar, deixéime, toda.





A LA ORILLA DEL MAR, ME DEJÉ, TODA.



No es lo mismo decir pájaro que paxaro
cuando estamos lejos de casa.
No es lo mismo.


Ni esta luna es aquella que, todavía, dentro de mí
se desgrana en una redondez de luz.
Luto es el exilio de mis calles.
Y mi cielo
no es el cielo que ocupa de este modo engañoso el firmamento.

Sobre mí, juega cruel la distancia con el corazón
como si fuera pan manso y caliente
dándole vueltas en la mano. Apretándolo.
(Hasta el pan se antoja rancio en esta lejanía).

Estoy fuera de casa y no es lo mismo.
Ni el agua, ni la lluvia, ni la noche.
No es lo mismo.
Un canto en otro idioma vacío se enraíza
y no puedo decir, entonces en mi voz, verdades.

Perfuma cerca de mí una rosa que no es ésta que huelo,
el laurel trae alabanzas de aquél huerto.

Ni siquiera siento latir el alma de nuestros muertos
bajo la tierra hablándome suavemente.
Estoy lejos de casa y el aire tiene cuchillos.

A la orilla de mi mar, toda me dejé.

                                                                             * * *

Imagen:  Gentileza Liliana Morono

No hay comentarios:

Publicar un comentario