"...Creerán algúns que porque como digo tentéi falar das cousas que se poden chamar homildes, é por qué me esprico na nosa léngoa. No é por eso. As multitudes dos nosos campos tardarán en ler estes versos, escritos a causa de elas, pero só en certo modo pra elas. O que quixen foi falar unha vez máis das cosas da nosa terra, na nosa léngoa, e pagar tamén o aprecio e cariño que os Cangares gallegos despertaron en algúns estudiastas.[...] As miñas forzas son cativas, quéreas maiores quen haxa de cantarnos con toda a súa verdade e poesía tan secilla como dolorosa epopeia.[...É o que eu deseo: que os deixen pasar, como un romor máís, como un perfume agreste que nos trai consigo algo de aquela poesía, que nascendo nas vastas soidades, nas campías sempre verdes da nosa terra, e nas praias fermosas des nosos mares, veñen direutamente a buscar o natural agarimo nos corazós que sufren e aman esta querida terra de Galicia". (*)
Rosalía de Castro de Murgía.
Santiago 30 de marzo de 1880
La lengua gallega en que se expresa la inmortal Rosalía, es de uso anterior a la creación de nuestra Academía Gallega, por lo que sus vocablos y giros responden a galego enxebre, a costumbrismos y a la "fala do pobo", fuente de inspiración en sus sensibles obras.
Se respeta en todas las nuevas ediciones su particular estilo y se desestima por respeto a la altura literaria de la escritora y poeta gallega, cualquier cambio idiomático en sus escritos.
* * *
No hay comentarios:
Publicar un comentario