domingo, 17 de mayo de 2015

POÉTICA GALEGA




                                                            PARTÍN DE MIN


                                                                                 A miña nai, rapaciña cativa

Fuxí de min polo camiño verde.
Fun bordeando a maxia do verán,
o resol dun xardín cheo de infancia.

Despoxado, truxo o aire lembranza.
Agarimoso rumor do norte
a carón dos méus mesmos pasos.

Cando saltei as pedras do regato
o lazo azul da miña trenza, era axitado mar.

Sombrizo campanario,
rezo silandeiro,
no atrio de San Xulián
a Santa Compaña, perdíase.

Os ollos, aínda antes quelos pasos,
dende Padrón despederon Cesures,
Valga, Caldas de Rei, a Gloria.

Apuroume a inxustiza, o medo.

No Axuntamento
quedóume o corazón de nena
pechado na cárcere dun Pasaporte.

Grillones tiñan meus tornecelos
ao subir a escalinata do barco.

Non tiña estrelas a noite.
Fuxía dos soles, a tibieza.
O océano,
un mantelo de sal enriba da ferida.




                                                           PARTÍ DE MÍ


                                                                          A mi madre, niña pequeña
Partí de mí por un camino verde.
Fui bordeando la magia del verano,
el resol de un jardín lleno de infancia.

Despojado, trajo el aire recuerdos.
Amoroso rumor del norte
al lado de mis pasos, iba.

Cuando salté las piedras del regato
el lazo azul de mi trenza era agitado mar.

Sombrío campanario,
rezo silente,
en el atrio de San Julián
la Santa Compaña, se perdía.

Los ojos, antes que los pasos,
desde Padrón despidieron Cesures,
Valga, Caldas de Rei, la Gloria.

Me apuraron la injusticia, el miedo.

En la Intendencia,
quedó mi corazón de niña
en la cárcel de un Pasaporte.

Grilletes tenían mis tobillos
al subir la escalinata del barco.

No tenía estrellas la noche.
Huía de los soles, la tibieza.

El océano,
un manto de sal sobre la herida.

Imagen: O Grove y puente de A Toxa

No hay comentarios:

Publicar un comentario