POÉTICA GALEGA

Fragmento del poema de Manuel Rodríguez López


Castrapo,
si meu neno,
falan castrapo.
Son siñoras da vila.
Falan bruando
chaman ós séus meniños
con berro estrano.
Empregan unha lingua
de xeitos raros,
deprendida na escola,
nos vellos pazos,
na botica, no cine
e no igrexario.

Para distinguirse sempre
do probe aldeán
interpoñen adrede
ise valado
entre a caste dos ricos
e dos escravos.
Isas maís os meniños,
anxos xugando,
ensinan o linguaxe
dos castelans.
Esmaiolado o probe
cando erros tantos,
qun burgalés chorara
si ouvir falalo.
Elas coidan ¡Oh, parvas!
que o castelán
abriralles camiño aos fillos, doado,
e mañá fará diles
cregos,
fidalgos.

Adeprende linguaxes
maós endexamáis renegues
do idioma patrio.
O xeito para barrer o cacicado
non se da ca humildade.[...]
A unión da nosa caste
fará o miragre,
desvencellados somos
parias, escravos.
[...]i eles son dunha caste:
"O cacicado"
nos somos doutra caste:
"A do traballo"
Si eles falan e pensan
no seu castrapo,
nos falaremos
o idioma patrio.

Poeta galego  Nacido en Paradela, Lugo (1934-1990)