TICO-TICO DE PICO AMARELO

                                                   Con el aire que balbucea la mañana
                                                     un canto de luces se hace cuenco
                                                    y en tu paisaje de baile, Tico-Tico,
                                                sobre el espejo que el cielo vuelve agua

                                                         colorido romance americano
                                                      perfumado de selvas, aposentas.

                                                Trova de amor que suena en tu latido.
                                                   Inquieto murmurar de leve vuelo
                                                  en pentagramas de samba carioca,
                                               hasta mi asfalto porteño me has traído
                                                  - por las rutas de una voz querida -
                                                 el beso tibio que agolpas en tu trino.

Para ter compaña o noso galego Pardaliño, chega iste xeitoso paxaro chamado o Tico-Tico, unhas das aves máis coñecidas e istimadas do Brasil, e quen, por súas características inspiróu un son brasileño moi famoso composto no año 1917.

Seu nome ven do tupi e deriva do seu canto. Ista ave e o pardaliño son dúas espécies comuns en áreas urbanas e muitas persoas engananse aínda ter diferencias facilmente percebíveis. Coñecido en Pernambuco como “salta-camiño” e no interior de San Pablo como titiquinha e ticão, gitica, mariquita-tio-tio ou tiquinho no Paraná e piqui-meu-deus no sur do Ceará.

Cando bota o canto noturno e "canto de susto", distinto a seus rechouchíos diurnos: ao cair a noite emite un canto forte, vizoso na vixilia, caracterizado polo prolongamento e acentuacions derradeiras das notas. O pobo de Minas Gerais acredita que cando o tico-tico canta na mañá, istá a saudar: “Bom dia, seu Chico”.