OUTONO AZUL

O comenzo do outono coa paisaxe
vagalume lémbrame de luces
das rúas que pasamos xuntos.

Non é unha tristura cinza,
e soamente imaxen esquecida
dos nosos corpos na beira alixeirados.

Un sentimento ceibe que espallado
vólvese aínda máis fortemente unido.
-Ninguén podería entendelo sen vivilo-.

Máis nós, coñecemos o segredo
e cando chega seu ronsel no calendario
aqueles días nos que fomos
illas de soños azuis no febreiro,
traen con eles recendo da saudade.