jueves, 18 de mayo de 2017

POÉTICA GALEGA





PARTIN DE MIN


                                                                                                            A miña nai



Fuxí de min
polo camiño verdello.
Fun bordeando a maxia do verán,
o resol dun xardín cheo de infancia.

Despoxado,
truxo o aire, lembranza.
Rumorosa cadencia do norte
a carón dos méus mesmos pasos.

Cando saltei as pedras do regato
o lazo azul da miña trenza era axitado mar.

Salouco do peregrino campanario,
rezo silandeiro.
No atrio de San Xulián a Santa Compaña,
perdíase.

Os ollos, aínda antes quelos pasos,
dende Padrón despederon Cesures,
Valga, Caldas de Rei, a Gloria.

Apuroume a inxustiza, o medo.
No Axuntamento
quedóume o corazón de nena
pechado na cárcere dun Pasaporte.

Grillones levaban meus tornecelos
ao subir a escalinata do barco.

Non tiña estrelas a noite.
Fuxía dos soles, a tibieza.

O océano,
un mantelo de sal enriba da ferida.





PARTÍ DE MÍ


                                                                                                                      A mi madre



Partí de mí
por el camino de verdor.
Fui bordeando la magia del verano,
el resol de un jardín lleno de infancia.

Despojado, trajo el aire recuerdos.
Rumorosa cadencia del norte
al lado de mis pasos, iba.

Cuando salté las piedras del regato
el lazo azul de mi trenza era agitado mar.
Sollozo del peregrino campanario,
rezo silente,
en el atrio de San Julián, la Santa Compaña,
se perdía.

Los ojos, antes que los pasos,
desde Padrón despidieron Cesures,
Valga, Caldas de Rei, la Gloria.

Me apuraron la injusticia, el miedo.
En la Intendencia,
quedó mi corazón de niña
en la cárcel de un Pasaporte.

Grilletes llevaban mis tobillos
al subir la escalinata del barco.
No tenía estrellas la noche.
Huía de los soles, la tibieza.

El océano,
un manto de sal sobre la herida.


***







DECAPITADOS PENSAMENTOS


Tornan hoxe,
despoxados amenceres.
Silandeira nubosidade encol do monte
e na horta, penumbras arredradas.

Traen coa brisa do outono a cadencia
dos teus pasos e teu acento pola casa,
relampo que no relanzo da escada
encadeaba segredos na túa aperta.

Tornan hoxe,
a atoupar milagres mortos,
decapitados pensamentos na miña almofada.



DECAPITADOS PENSAMIENTOS

Vuelven hoy,
despojados amaneceres.
Silentes nubes sobre el monte
y en la huerta, penumbra de distancias.

Traen con la brisa del otoño la cadencia
de tus pasos y tu voz entrando por la casa,
relámpago que en el rellano de la escalera
encarcelaba secretos en tu abrazo.

Vuelven hoy,
a atrapar milagros muertos,
decapitados pensamientos en mi almohada.








M.R.-C.
Inéditos  
POEMARIO GALLEGO



IMÁGENES INTERNET

No hay comentarios:

Publicar un comentario