
Pobriño afiador
Vai andando lixeiro trala roda e o esmeril.
seu rechonchío pola corredoira.
Leva nas costas o paraguas onte mendado.
Na praza ista mañán
polo paraguas e mais polo que faga
daranme bós cartiños.
E mercaré entón ao meu neno unha manzán,
unha manzán bermella
e tamén unha estreliña de cartón.
Volas chevar apertadas no peito.
E imaxina, pobriño, os ollos do rapaz
espallados de brillo.
Non sabe aínda,
que mortiño de fame,
o filliño bota derradeiros suspiros.
***
Pobrecito afilador
Marcha ligero tras la rueda y el esmeril
su silbido por las corredoras.
Lleva a la espalda el paraguas que ayer remendó.
En la plaza esta mañana
por el paraguas y por lo que trabaje
me darán buenos billetes.
Y compraré entonces a mi nenito una manzana,
una manzana colorada
y también una estrellita de cartón.
Las voy a llevar abrazadas en el pecho.
E imagina, pobriño,
los ojos del chico esparcidos de brillo.
No sabe todavía,
que muertito de hambre,
el hijito echa los últimos suspiros.
M.R.-C.
POÉTICA GALEGA
No hay comentarios:
Publicar un comentario